Welkom bij de priesteres #1
Wij, Irina en ik gaan zitten voor onze dagelijkse meditatie. We sluiten onze ogen en zien plotseling een vrouw voor ons staan met een energie die ons direct rechtop laat zitten. Ze is een priesteres met lange grijs blonde haren met hele heldere ogen en ze zegt dat het nu bijna tijd is.
“Jullie worden vrijgemaakt om je plek in te nemen in de cirkel van priesteressen.”
We nemen plaats en moesten eerst aan deze nieuwe energie gaan wennen omdat oude kennis bewust gaat worden in ons. Het is een prachtige ruimte; licht, wit en heilig.
We zitten in een cirkel waarin we allemaal geometrische vormen zien, maar waar ook gouden symbolen liggen. Sommige kennen we, maar ook een aantal niet. Eentje daarvan is een soort gradenboog waarmee ze vroeger in Egypte de tijd konden meten. Ook horen we een taal die we wel herkennen maar nog niet de betekenis ervan kunnen herinneren.
De taal vraagt ons anders te luisteren, voorbij de woorden.
We worden uitgenodigd om deze energie te gaan herkennen en waar we dit voelen in ons lichaam.
Irina voelt het in haar onderbuik als in een spiraal die van breeduit naar smal van beneden naar boven is gericht en een energie die opbouwt in de vorm van een merkaba. Het centrale punt is haar hart.
Ik kom terecht in een pentagram en die is zo helder met zo veel licht. In deze vormen herkennen we die energie van de priesteressen en deze cirkel als hele pure krachtige levensenergie.
Op dat moment zie ik de energie van een atoombom en er wordt gezegd…zo sterk moet jullie energie worden en ieder van jullie heeft een puzzelstukje.
In het midden van de cirkel ontstaat een gouden bal die zweeft door onze energie en focus.
De energie verandert in het alziende oog en deze gouden energie moet door ons lichaam gaan stromen, wat direct kundalini schokken en bewegingen geeft. Beiden kunnen we alleen die energie opnemen via ons derde oog…
Dan ziet Irina in het midden een grote leeuwenkop verschijnen met hypnotiserende ogen. Er wordt ons gevraagd om goed te voelen of er nog ergens angst zit. Angst voor het oordeel en we horen de zin: het kan je kop kosten. Ook moeten we voelen wat trots werkelijk is. Trots zijn op wie je bent is mooi, maar vanuit trotsheid handelen schept afstand. Vervolgens worden we gewezen op vertrouwen. Hoe zit het met ons vertrouwen. Op wie vertrouw je?
Op de leeuw, jezelf of God. De leeuw heeft instincten en kun je op instincten vertrouwen?
En dan komt die: steek je hoofd in de bek van de leeuw!
Jaren geleden heb ik eenzelfde ervaring gehad. Dagen achtereen zag ik een leeuw en werd ik me bewust van zijn aanwezigheid, vooral als ik angstig was of niet mijn instincten onder controle had. Dan voelde het alsof hij mijn kop eraf beet en me aanviel. Vele dromen heb ik
hierover gehad, totdat ik voelde dat ik mijn instincten onder controle had en ik en de leeuw één werden. Moeiteloos kon ik toen mijn hoofd in zijn bek steken. Ik kon vertrouwen op
mezelf om niet meer mezelf aan te vallen.
Nu in de meditatie opnieuw aan mij wordt gevraagd mijn hoofd er in te stoppen moet ik lachen….deze ken ik.
De leeuw en instincten worden overwonnen, waarna we door een smalle spleet gaan naar een doolhof. Een doolhof die we niet zomaar uit kunnen. We merken dat we alleen door ons bewustzijn te verruimen, we kunnen stijgen om dan van bovenaf de uitgang te zien. Het doolhof staat symbool voor ons denken, wat ook regelmatig een doolhof is.
We komen in het midden van het doolhof en gaan zitten met de maan en een groot pentagram boven ons.
Het pentagram is een poort waar licht door komt van boven. Het is de bedoeling ons bewustzijn zo te verruimen dat we door de poort kunnen.
Op dat moment wordt het beeld vager en stopt de meditatie. Verwonderd delen we dit met Yvette, omdat de priesteres me vroeg dit met haar te delen.
Met ons inspreken kon Yvette direct ook de meditatie beleven:
“Ik stem mij af en voel hoe ik op blote voeten voor de Sfinx sta met in mijn rug naar de piramides. Ik voel een intense liefde voor de sfinx, zo onvoorwaardelijk en zo diep dat ik energetisch mijn armen om de hals van de sfinx sla. Voor mij is het duidelijk dat ik mijn armen om een leeuwenkop sla. Ik ga de sfinx binnen waar ik de weg goed ken. Ik loop de wenteltrappen af naar beneden en kom in een ronde kamer van klei/zand met een gouden vuur in het midden. Ik buig voor het vuur. Rondom zijn er spellonken waar het aardedonker is. Ik kruip door 1 van de spelonken en kom in een donker doolhof. Ook ik kan alleen in een andere bewustzijnsstaat de weg vinden die onder de grond richting de grote pyramide gaat. Daar kom ik uit bij een plek die zo intens mooi voelt en ik begrijp dat ik bij Liefde uit ben gekomen”.
Een wonderlijke reis en we houden je zeker op de hoogte….
We zijn ook benieuwd wat het met jou doet..
Wordt vervolgd
